قصر

پیرمرد با خود اندیشید: «وقتی آدم تنهاس دلیلی نداره باد شکمش رونگه داره.» در حالیکه پـ ـیـپـ ـش را گوشه دهانش چپانده بود خودش را روی تنها راحتی بی قواره با روکش پارچه ای رنگ و رو رفته پلاس کرد. چند پک عمیق به پیپ زد، بوی توتون کاپتان بلک در مصالحه با عطر کاغذهای پوسیده، اتاق را که گویی همه وسائل خانه را به عمد در آن جمع کرده و به حالتی فشرده، آنجا قرار داده بودند فرا گرفت. چشمگیرتر، انبوه کتاب هایی بود که علاوه بر قفسه های کتابخانه، در گوشه کنار اتاق و سراسر میز تحریر کوپه شده بودند و در فضای پر دود اتاق و نور ضعیف و زرد رنگ چراغ مطالعه به قصرهای قدیمی می مانستند که در زیر نور مهتاب نیمه پنهان در پس ابر، در دشتی کهن، زمانی شاهد عبور بزرگترین قهرمانان و خلق شگرف ترین ماجراها بوده اند و حال درآن سرزمین بی انتها با آن بناهای زمان پوسیده، به محل گذار ارواح دون کیشوت و راسکولنیکوف و گریگور سامسا و مورسو بدل گشته بود. دقایقی پیش از خواب، پک های عمیق به پیپ خاکستری اش را در حالی آغاز کرد که با زیرپوش کهنه و شلوارک گشاد خالدار و دمپایی رو فرشی قرمزش نشسته روی راحتی زهوار در رفته، پاهای لاغر، چروکیده و پر کک و مکش را دراز کرده، روی یکدیگر انداخته بود. وقتی احساس کرد نئشه گی، اندکی در او راه یافته باد شکمش را رها کرد تا از رخوت شبانگاهی اش بیشتر لذت ببرد. به سمت میز تحریر رفت و کتاب را باز کرد. خوشحال بود که آن شب فصل آخر را به پایان رسانده بود، هر چند می دانست داستان هیچگاه تمام نمی شود. «… دست لرزان خود را به طرف کا. دراز کرد و گذاشت او کنارش بنشیند. به سختی حرف می زد، به زحمت گفته هایش را می فهمیدی. ولی چیزی که می گفت…» کتاب را بست. لبخندی زد. زیر لب گفت: » زندگی همینه پیری! کافکای بیچاره!». به سمت تخت رفت. به آرامی دراز کشید. دستانش را روی سینه اش قرار داد. طعم تلخ شیره توتون را زیر زبانش مزه مزه کرد. احساس آرامش بدنش را فرا گرفت. چشمانش را بست.

=========================

پی نوشت یک: برای خودروهای قدیمی کلکسیونی ام وبلاگ ساخته ام تا به آن موجودات نقلی و دوست داشتنی هویتی فراتر از بودنشان در گوشه اتاق ببخشم.

پی نوشت دو: دانلود ترانه Lunatic’s Elegy