از طعم گیلاس تا ویکتوریا…

  از تفاوت های مراسمات دید و بازدید امسال عید شاید مهمترینش که بیشتر به چشم می آمد عوض شدن بحث های خانوادگی و فامیلی بود که به طور چشمگیری به سریال های ناب!! و پر مغز!! و خوش ساخت!! و حرفه ای!! فارسی1 اختصاص داشت. این لذت فراگیر مرا بسیار متعجب ساخت، اینکه چگونه از دخترکان دبستانی تا دوشیزگان تحصیل کرده دانشگاهی و زنان پا به سن گذاشته و حتی ننه بزرگ ها و بعضا پسران و مردان، با عشق و شوری بی بدیل به بازگویی صحنه های ویکتوریا و دیگر سریال های این کانال ماهواره ای می پرداختند، به جمعشان که نگاه می کردی گویی عده ای منتقد به نقد و بررسی پدرخوانده یا سگ کشی یا طعم گیلاس مشغولند. کمی با خودم می اندیشم. در اینکه شاید بیش از هفتاد درصد برنامه های صدا و سیمای ایران، به زباله و آشغال اختصاص دارد شکی ندارم، اما هر چه حساب می کنم می بینم سریال هایی که از کانال های پنجگانه خودمان پخش می شود، از سریال های طنز گرفته تا آنها که درون مایه های اجتماعی دارند سگشان شرف دارد به مزخرفاتی که در کانال هایی مثل فارسی1 پخش می شود. به هر حال در این پست اینکه چرا نسل امروز ما اینگونه شتابان به سمت هنر بی ریشه و بی هویت حرکت و به سوی کانال های بی مایه تلویزیونی هجوم می برد، بحث من نیست، خواستم فقط درد دلی کرده باشم و بگویم گاهی برای خودم متاسف می شوم، چون با کسانی هم نسل هستم که دغدغه شان نه سینمای حرفه ای و ادبیات اصیل و موسیقی ناب بلکه ویکتوریا و میم مودب پور و ساسی مانکن است.

 

قطعه خوابهای طلایی استاد جواد معروفی

قطعه یادگار عمر  انوشیروان روحانی